जात

जन्मजात चिकटली, एक चौकट आखली
दृष्टी बाहेर रोखली, परभावे.

जातीच्याच नावे, जमता बांधवे
आपपर भावे, शिकविली.

भोवे दांडग्यान्चा वेढा, बाल हात हो तगडा
उचलता तो दगडा, अजाणता.

ज्याने जुलूम तो केला, ज्याने सहन ही केला
गेले सारे की लयाला, जुने झाले.

झाली कितीक शतके, उच्च नीचतेच्या धाके
भेद पुसून न टाके, कुणीही का?

सारी नवीन माणसे, तरी भूतकाळ ओझे
का घेउनी वागती, अजूनही?

मनी चिखल विषाचा, त्यात रतीब रोजचा
द्वेषाचा राडारोडा, कोण घाली?

थांबून एका जागी, पाय रुततच जाई
सोडून पुढे होई, जात पात.