माणुसकी

मुसळधार पावसात सर्रकन पाणी फवारत जात होत्या
लांबलचक गाडया
आणि विरळ झाडाखाली उभं राहून
मी जपत होते माझा कोरडेपणा
पागोळ्यांखाली लावलेली पातेली चुकवत बाहेर येउन
तिने एक छत्री दिली मला … मी अनोळखीच
मग पाऊस वाढतच गेला
त्या छत्रीनेही थोडे भिजवलेच मला
मी…  पावसाच्या माऱ्यापुढे हतबल
मग तिने चक्क आतच बोलावले
धरले माझ्या डोक्यावर ओलसर, गळके छप्पर तिच्या झोपडीचे
'अच्छा! माणुसकी इथे लपून बसली आहे तर… '
चिंब झालेले माझे मन म्हणाले