पाडगावकर,

'सांग सांग भोलानाथ' ऐकून वाटलं - यांना कसं गुपित कळलं?
एवढ्या मोठ्ठ्या माणसात नक्की, लहान मूल आहे दडलं.

आवाजांचे केलेत शब्द 'अडम तडम' - ट्रिंग ट्रिंग
ब्याड म्यानर्स आजोबांना करायला लावलंत 'ढेकरिंग'

बोललात तुम्ही - झाली गाणी, चांदोबा नि फूल परी,
हसत खेळत आणून सोडलंत नव्याच एका वाटेवरी

मग दिलात 'तुमचं आमचं सेम असतं' चा दिलासा
'तुमचं काय गेलं' विचारताना होताच आधार हवासा

फुलपाखरे, पाउस, फुलांसंगे मनांना कुरवाळलत
व्यापक करून प्रेम तुमचं, साऱ्यांनाच सामावलंत

पटलं तुमचं, दार उघडलं रुसलेल्या 'चिऊताईन्नी'
'शतदा प्रेम' करायला शिकवलं, 'जगण्यावरती' कवितांनी

निघून गेलात स्वप्नांच्या राज्ज्यात, आमच्यासाठी ठेवून 'धुकं'
तुमच्याविना आज खरंच आमचं जग झालंय 'मुकं'

शिकवलंय तुम्हीच ना? शेवटी जन्म मरण एक गेम आहे,
पाडगावकर, म्हणूनच तुमच्यावरचं आजही 'प्रेम - सेम' आहे.

आनंदाची श्रीखंडगोळी

रोज पाहतो सारे, 'मोठ्या' सुखाची वाट
थोडे नसते पुरेसे, हवा पेला काठोकाठ
वाट पाहता हरवतो छोटे छोटे क्षण
निराशेने आपलेच मरगळते मन
रोज मागतो का कुणी पुरणपोळी? शोधू छोट्याशा आनंदाची श्रीखंडगोळी

रोज मोठे यश नाही चालून येत,
रोज उठून नाही कुणी डोक्यावर घेत
पण जमते कधी मैफिल कधी गप्पांचे सत्र,
फारा दिवसांनी भेटतो कधी हरवला मित्र
थोडी का होईना, पण खुलते न कळी? शोधू छोट्याशा आनंदाची श्रीखंडगोळी

नृत्य, काव्य, लेख - दाद जाते आपोआप,
बोल चिमणे ऐकून कधी आठवतो बाप
गोळा करून रोजचे असे गंमत काजवे,
अंधारले मन, लक्ख उजळून घ्यावे
सुर्याचाच हट्ट कुणी पुरवेल का अवेळी? शोधू छोट्याशा आनंदाची श्रीखंडगोळी

गुजरते है रोज वो

गुजरते है रोज वो बिन देखे हमे एक भी नजर,
डरते है शायद के कत्ल कि सजा न सुना दे हम

रास्ते कई है मकान तक जो पहुचाये उन्हे लेकिन
हमारी आंखोंसे यही गली रौशन हुआ करती है

देखकर अनदेखा करनेकी आदत हमने नही है पाली,
जो हमारीही नजरोंसे खुदको देखना मंजूर है उन्हे