पाडगावकर,

'सांग सांग भोलानाथ' ऐकून वाटलं - यांना कसं गुपित कळलं?
एवढ्या मोठ्ठ्या माणसात नक्की, लहान मूल आहे दडलं.

आवाजांचे केलेत शब्द 'अडम तडम' - ट्रिंग ट्रिंग
ब्याड म्यानर्स आजोबांना करायला लावलंत 'ढेकरिंग'

बोललात तुम्ही - झाली गाणी, चांदोबा नि फूल परी,
हसत खेळत आणून सोडलंत नव्याच एका वाटेवरी

मग दिलात 'तुमचं आमचं सेम असतं' चा दिलासा
'तुमचं काय गेलं' विचारताना होताच आधार हवासा

फुलपाखरे, पाउस, फुलांसंगे मनांना कुरवाळलत
व्यापक करून प्रेम तुमचं, साऱ्यांनाच सामावलंत

पटलं तुमचं, दार उघडलं रुसलेल्या 'चिऊताईन्नी'
'शतदा प्रेम' करायला शिकवलं, 'जगण्यावरती' कवितांनी

निघून गेलात स्वप्नांच्या राज्ज्यात, आमच्यासाठी ठेवून 'धुकं'
तुमच्याविना आज खरंच आमचं जग झालंय 'मुकं'

शिकवलंय तुम्हीच ना? शेवटी जन्म मरण एक गेम आहे,
पाडगावकर, म्हणूनच तुमच्यावरचं आजही 'प्रेम - सेम' आहे.